7. "Już prawie wyschłeś, blondasku."

Wzięłam ciuchy, by się przebrać i ruszyłam do łazienki wraz z naręczem kosmetyków. Przemyłam twarz lekko wodą i zaczęłam czesać włosy, aby potem zrobić z nich koka na czubku głowy. Przebrałam się także dosyć szybko w krótkie zielone spodenki i białą koszulkę z nadrukowanym wężem. Nałożyłam zielone trampki. Spojrzałam w lustro. Teraz mogłam być Ślizgonką. Wyszłam z łazienki i weszłam do pokoju Draco. On nadal spał. Nie mam serca no, ale cóż zrobić. Podeszłam do niego i wyciągnęłam różdżkę. Uśmiechnęłam się lekko.

-Aquamenti. – mruknęłam cicho, a blondyn wyskoczył mokry z posłania. Jego roztrzepane włosy teraz ociekały wodą, a piżama przykleiła się do ciała. Zaczęłam się śmiać.

-Pożałujesz. – powiedział Malfoy przez zęby i zaczął mnie gonić. No to ja z braku innego wyjścia uciekałam. Śmiałam się jak dziecko. Młody Malfoy też. Jak za starych, dobrych czasów. Wreszcie zmęczona padłam na jego łóżko. On usiadł na podłodze. Uśmiechnęłam się do niego.

-Już prawie wyschłeś, blondasku. – mruknęłam z łobuzerskim uśmiechem do kuzyna. Zmierzył mnie zawistnym wzrokiem. Zaczęłam pakować powoli swoje rzeczy.

-Czyli jedziesz ! A nie możesz jeszcze zostać ?? – spytał z nadzieją Malfoy. Zaprzeczyłam ruchem głowy.

-Jutro jadę do Nory. Syriusz prosił. – powiedziałam z uśmiechem i zamknęłam plecak.

-Po co jedziesz do tych szlam ? – spytał Malfoy. Nie nawiedziłam tego słowa. Spojrzałam mu w oczy.

-To nie są szlamy ! To są czystokrwiści, którzy trafili do Gryffindoru. Tak jak Syriusz. – powiedziałam w ich obronie.

-Przepraszam. – mruknął cicho Draco.

-No chodź. Odprowadzisz mnie. Już lecę. – powiedziałam z uśmiechem.

-A śniadanie ?? – spytał młody Malfoy. W tym momencie zaburczało mi w brzuchu. Przewróciłam oczami. Zeszłam na dół z torbą w ręku. Położyłam ja przy stole i podeszłam do czegoś na wzór mugolskiej lodówki. Otworzyłam ją i zobaczyłam coś a’la mugolskie masło czekoladowe. Oczy mi się zaświeciły. Wyciągnęłam „Nutellę” i postawiłam ją na blacie.

-To co ?! Wyciągaj chleb. – powiedziałam otwierając słoik i nakładając na palca trochę brązowego kremu. Spróbowałam. Lepsze niż u mugoli. To nie fair. - Choć wiesz ty co ?! Chleb nie będzie potrzebny. Daj łyżeczkę. – powiedziałam z uśmiechem. Draco spełnił moją prośbę i usiadł naprzeciw mnie. Podał mi jedna z dwóch łyżeczek i sam zaczął jeść ze słoika. Uśmiechnęłam się do niego. Nabrałam dużą porcję kremu i włożyłam ją sobie do ust. Zamknęłam oczy delektując się jak dziecko najzwyklejszą czekoladą. Do kuchni weszła Bella i Cyzia.

-Smacznego gołąbeczki. – powiedziała uradowana Bella, a ja przewróciłam radośnie oczami.

-Zaraz odlatuję. Więc do widzenia. – powiedziałam i przytuliłam po kolei Cyzię, a później Bellę. Nawet Lucjusz zszedł z góry. Jego również przytuliłam i wyszłam na dwór z miotłą. Za mną szedł Draco. Stanęłam dopiero w bramie. Przytuliłam Malfoya. -Dzięki za wszystko. – powiedziałam i odepchnęłam się od ziemi. Zaczęłam lecieć do góry. Kochałam ten wiatr we włosach. Tym razem pamiętałam, gdzie mam lecieć. Po krótkiej drodze wylądowałam na Grimmaud Place. Stuknęłam różdżką o szparę między domem 12, a 14. Ukazały mi się drzwi. Weszłam przez nie szybko. – Cześć. – krzyknęłam głośno. Odpowiedziała mi cisza. No dobra. Poszłam do siebie na górę i dopakowałam rzeczy do Weasleyów. Bagaż ledwo się domykał. Wyszłam z pokoju i szybko zeszłam po schodach. Szlag. Upadłam. Moja kostka nie wytrzymała. Spojrzałam na nogę. Otwarte złamanie. Dlaczego to ja mam to cholernie zajebiste szczęście ? Dokuśtykałam do kuchni. Nie płakałam, choć bolało jak należy. Usiadłam na podłodze w kuchni. Wyciągnęłam różdżkę. –Accio papier. – powiedziałam cicho i koło mnie pojawiła się rolka papieru. Wytarłam krew z nogi. – Ferula – mruknęłam cicho, a na mojej nodze pojawiły się bandaże. Wstałam tym razem normalnie. Dotaszczyłam się do ogrodu. Siedział tam Romulus. – Cześć. Krzyczę i krzyczę, a wy nic. Gdzie reszta ?? – spytałam zdziwionego brata.

-Hej młoda. Coś zrobiła w nogę ?? – spytał Rom i przytulił mnie. – A Syriusz zabrał Rudolfa, Regulusa i Bachusa na „wyprawę” wgłąb dżungli. – powiedział Romulus i wskazał ręką nasz ogród. Skinęłam głową i usiadłam na trawie.

-Nudno tu. – mruknęłam i tak siedziałam do wieczora. Romulus opowiadał mi o swoich przygodach w Krainie Wiecznie Skutej Lodem. Niestety reszta mojego zacnego rodzeństwa, aż do wieczora nie wyszła z lasu. Zrezygnowana i zmęczona poszłam do siebie i szybko zasnęłam. Śniło mi się, że bracia zginęli w lesie. Jednak obudziłam się rano. Zlana potem, no ale cóż. Do Weasleyów miałam się przenieść siecią Fiuu. Zeszłam z bagażem na dół. Nadal był sam Romulus.

-Pomożesz mi ? – spytałam biorąc trochę proszku w garść.

-Pewnie. – powiedział Rom i zabrał ode mnie walizkę. Po chwili ujrzałam zielone płomienie w kominku, po czym wlazłam w nie i wyszeptałam: „Nora”. Weszłam do przytulnego pokoju gościnnego Molly. Na kanapie siedział Ron. On … Czytał. Zdziwiło mnie to. Spojrzał na mnie znad książki. W jego oczach pojawiły się ogniki szczęścia. Podbiegł do mnie i przytulił mnie mocno.

-Cześć Carmen. Dawno się nie widzieliśmy. – powiedział głośno. Oddałam uścisk.

-Kopę lat Ron. Jest Molly ? – spytałam patrząc na znikającego w płomieniach Romulusa. Rudy złapał mnie za rękę i zaczął prowadzić w kierunku kuchni. Usłyszałam stukanie garnków o garnki. Tak. Tu była Molly.

-Mamo. Ktoś do ciebie. – powiedział najmłodszy męski potomek Weasleyów. Molly się odwróciła. Nie wiem kiedy, ale już spoczywałam w jej ramionach.

-Cześć Carmen. Co tam u braci ? – spytała uradowana Molly. Uśmiechnęłam się do niej serdecznie.

-Bardzo dobrze. Jeszcze wszyscy żyją, ale Rudolf mówił, że w Ministerstwie krążą plotki, ze Sami-Wiecie-Kto powrócił. – powiedziałam z lekkim uśmiechem i usiadłam na krześle.

-A Rudolf w nie wierzy ? – spytała Molly i aż usiadła. Zaprzeczyłam ruchem głowy.

-A tak wgl to mój kochany braciszek prosił bym cię odwiedziła. Wróciłam z Beauxbatons. Dostałam tydzień szlabanu na wakacjach za to, że wrzuciłam nauczycielce ropuchę do torby. Tyle. No dobra, może ta ropucha wskoczyła jej pod bluzkę, a ona strąciła portret dyrektora... Ale to nie powód, by zabierać mi tydzień wakacji.  Potem pojechałam do naszej zakurzonej nory przy Grimmaud Place, a później odwiedziłam Bellę, Cyzie, Lucjusza i Draco. Molly, mogę u was zamieszkać przez 2 tygodnie ? – spytałam słodkim głosikiem. Pani Weasley uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Oczywiście. Zawsze jesteś tu mile widziana. Niestety u Ginny śpi Hermiona i Harry, a u Rona śpi Percy i Charlie, więc jedyne miejsce jest u Freda i Georga. Może być ? – spytała Molly i zaśmiała się cicho. Będę spała u bliźniaków. Mi to pasuje.

-Pewnie. Jak ma się 5 starszych braci to to jest pikuś. – powiedziałam z uśmiechem.

-Fred. George. – krzyknęła pani Weasley. Bliźniacy stanęli w momencie za nią.

-Słucham ? – spytali jednocześnie. Zaśmiałam się z lekko wściekłej miny Molly. Wtedy oni spojrzeli na mnie. Momentalnie znaleźli się obok mnie. – Kto to ? Co nas ominęło ? Co tu robisz ? Kim jesteś ? – pytali jeden przez drugiego.

-Jestem Carmen Black. Siostra Rudolfa, Syriusza, Regulusa, Bachusa i Romulusa. Będę mieszkać z wami w pokoju. – powiedziałam i wyciągnęłam dłoń przed siebie. Na ich twarzach zagościły uśmiechy.
-Cześć jestem George. – powiedział ten z blizną na brwi. To na pewno Fred, ale oni nie wiedzą, że ja wiem.

-A ja jeste… - zaczęłam się śmiać. Spojrzeli na mnie ze zdziwieniem. Spojrzałam na tego z blizną na brwi.

-Wiem, że ty jesteś Fred… - w tym momencie dziugnęłam go palcem w klatkę piersiową. – A ty jesteś George. – powiedziałam dziugając tego drugiego w klatkę piersiową.

-Alee… Alee… - zająkał się George. Fred patrzył na mnie z lekko otwartą buzią.

-Ron w tamtym roku pokazał mi wasze zdjęcie rodzinne. Naprawdę łatwo was rozpoznać. – powiedziałam i przejechałam palcem po bliźnie Freda. On lekko się zarumienił, a George nadal stał, ale teraz z lekko rozdziawioną paszczą. – Pomożecie mi z bagażem czy będziecie się ślinić ? – spytałam z uśmiechem, a oni wyrwali się jakby z transu. George poszedł po walizkę, a Fred wskazał drogę. Dygnęłam lekko i zaczęłam iść na górę po schodach. Dotarłam do drzwi z napisem Gred i Forge. Uśmiechnęłam się i otworzyłam drzwi. Na szafkach piętrzyły się stosy wynalazków. Ich łóżka też były tym wszystkim zawalone. Tylko jedno, ładnie pościelone czerwoną kapą, stało w kacie nienaruszone.

-Tamto łóżko jest twoje. – powiedział George. Kiwnęłam ze zrozumieniem głową i zaczęłam oglądać rzeczy na półkach. –Uszy dalekiego zasięgu. – przeczytałam koślawo napisane litery. Uśmiechnęłam się. – To jest wasze ?! – spytałam patrząc na bliźniaków.

-Noo… Sami to stworzyliśmy. – powiedzieli razem. Zmarszczyłam lekko czoło. Do pokoju ktoś zapukał. – Proszę. – mruknęli Fred i George jednocześnie. Do pokoju wszedł Harry.

-Cześć. Macie … - Wybraniec spojrzał na mnie i uśmiechnął się bardzo szeroko. Podeszłam do niego i wtuliłam się w jego granatową bluzkę. – Carmi ? – spytał głupim głosem Porter przytulając mnie mocno. Zaśmiałam się.

-Nie, kurwa, Syriusz. – powiedziałam mu cicho na ucho. Zamknęłam oczy. Odetchnęłam głęboko i poczułam lekką woń wody toaletowej. – Jak ja cię dawno nie widziałam Porter. – powiedziałam cicho i jeszcze mocniej się w niego wtuliłam. To musiało wyglądać co najmniej dziwnie.Na moje i jego nieszczęście do pokoju bliźniaków weszła dziewczyna Wybrańca. Odskoczyłam szybko od niego. Ruda zrobiła się czerwona i wyszła. Potter pobiegł za nią. Usiadłam na rogu łóżka i ukryłam twarz w dłoniach. Jeden z bliźniaków podszedł do mnie i pogłaskał lekko po plecach.

-Co jest ? - spytał kojącym głosem. Uniosłam lekko głowę. To był Fred. George stał za nim. 

-Wiecie kto to jest Blaise Zabini ? - spytałam, a oni tylko kiwnęli głowami. Zaczęłam im opowiadać co się stało w domu Malfoya. Byli zszokowani na końcu. 

-Ale, ale dlaczego ? - spytał George. Wzruszyłam tylko ramionami i otarłam ręką łzy.

_________________________________________________________

7 rozdział i w końcu Fred. Niestety jeszcze sobie poczekacie na wielką miłość. xD