42. "Machasz tymi swoimi "kocham cię", jak prostytutka torebką."

Wiktor Krum stał na środku pokoju i całował się z Alicją Spinnet. Zrobiło mi się niedobrze. Weasley ujął moją dłoń i zaprowadził do pokoju. Rose spała z George'm, Lee sam, a Scotta gdzieś wcięło. Ściągnęłam sweter układając go schludnie na łóżku Farro. Uśmiechnęłam się do Freda. Szybko zrzuciłam spodnie i ległam na łóżko rudzielca. Zamknęłam oczy, po czym poczułam nagą klatkę piersiową napierającą na moje ciało. Wtuliłam głowę w odkrytą część jego ciała. Do pokoju wszedł Scott. Wyglądał na zadowolonego. Usiadłam na łóżku rudzielca.
-Co tam ? - spytałam gładząc Weasley'a po nagim ramieniu.
-Byłem na spotkaniu z Tatią. - wyjaśnił szczerząc się niemiłosiernie.
-Carmen, chodź do łóżka. - usłyszałam marudzenie rudzielca.
-Śpij. - mruknęłam i poklepałam go po policzku. - No i co dalej ? - spytałam zniecierpliwiona. Spojrzałam na Scotta. Fred położył swoją głowę na moich kolanach. Przygryzłam delikatnie wargę i położyłam dłonie na twarzy rudego.
-No cóż mogę powiedzieć ?! Było zarąbiście. - powiedział z entuzjazmem.
-Gratuluję skarbie. - odpowiedziałam Scottowi i przełożyłam jedną dłoń na klatkę piersiową Freddiego. Poczułam miarowe bicie jego serca.
-Dobranoc kochanie. Tobie Fredzie również tego życzę, choć z tego co widzę to niepotrzebnie. - mruknął Farro ze śmiechem. Podziękowałam i położyłam się w łóżku. Weasley przytulił mnie i łapczywie wpił się w moje usta. Włożyłam dłoń w jego włosy. Jego ciało znów napierało na moje. Zanurzyłam się w rozkoszy pocałunku Freda. Dłonie rudzielca błądziły po moim ciele. Odsunęłam się od niego i przerwałam tak prywatną dla nas chwilę.
-Nie tu. Nie teraz. - szepnęłam i zamknęłam oczy. On tylko się uśmiechnął. Zasnęłam szybko i głęboko. Obudziło mnie szturchanie w żebro. Otworzyłam jedno oko i ujrzałam twarz Scotta. Fred, George, Rose i Lee nadal spali. Ściągnęłam dłoń Weasley'a z mojego brzucha i wstałam. Tym razem wzięłam fioletowy sweter mojego chłopaka z wielkim F na piersi, jasno-jeansowe spodnie i czarną koszulkę. Do tego mocno zjechane fioletowe trampki. Polazłam do łazienki i ubrałam się w przygotowany zestaw. Rozpuściłam włosy i pomalowałam rzęsy, po czym podwinęłam rękawy swetra i wyszłam z pomieszczenia. Scott wstał. Złapałam go za dłoń i wyszliśmy z dormitorium, a potem pokoju wspólnego.
-Gdzie idziemy ? -spytał Farro z uśmiechem.
-Jest sobota, a ja tak dawno nie byłam w Sowiarni. - mruknęłam ironicznie. - Co powiesz na bibliotekę ? - dodałam i już kierowałam się w stronę obranego sobie celu. Scott mnie zatrzymał.
-Powaliło cię ? - spytał, a ja udałam oburzoną. Założyłam dłonie na piersiach i prychnęłam, po czym wzbiłam wysoko głowę. Scott spojrzał na mnie z góry i mocno przytulił. Cholerny wielkolud. - To biblioteka ?! - mruknął zrezygnowany, a ja pocałowałam go w policzek.
-Kocham cię. - powiedziałam i ze śmiechem zaczęłam go targać ku pomieszczeniu z księgami. Farro przewrócił oczami i poddał się podążając za mną. Weszliśmy do wielkiego pomieszczenia wypełnionego książkami po brzegi. Stanęłam na środku i uśmiechnęłam się promiennie. Poszłam do działu "Quidditch". Znowu zobaczyłam Kruma. Tym razem był tam z Katie Bell. To już była gruba przesada. Spojrzałam na Scotta, a on pociągnął mnie gdzieś wgłąb biblioteki.
~Przejdźmy teraz do naszych śpiochów. *perspektywa Freda*~
Z zamkniętymi oczami błądziłem po łóżku. Nikogo nie było obok mnie. Czemu ona wstaje tak wcześnie ?! Otworzyłem jedno oko i ujrzałem Diabła w oknie. Wstałem i powoli otworzyłem okiennicę. Do pokoju wleciała sowa Carmen. Pogłaskałem ją po łebki i odebrałem pergamin. Ptak dostał krakersa i odleciał. Rozwinąłem karteczkę bez pieczęci. To była wiadomość od jej braci. "Droga Carmi. Zacznijmy od tego, iż nie uwierzysz w tę wiadomość. Rudolf <per ja> żyję..." Zamurowało mnie. Nie musiałem czytać reszty. Szybko wciągnąłem spodnie, zielony sweter i czarne trampki. Włosy odstawały mi na wszystkie strony. Wybiegłem jak burza z dormitorium i zbiegłem do pokoju wspólnego.
-Widziałyście Carmen ? - spytałem dwie dziewczyny siedzące na fotelach. Zaprzeczyły głowami, a ja wypadłem z Wieży Gryffonów. Wleciałem w profesora Snape'a.
-Weasley co ty robisz ? - spytał z delikatnym wnerwem.
-Nie widział pan przypadkiem Carmi ? - spytałem i właśnie mnie olśniło. Fred, ty cholerny deklu. Masz przecież mapę Huncwotów. Nie czekając na reakcję tłustowłosego ruszyłem do pokoju. Otworzyłem drzwi i zaryłem nimi w nogę najbliższego łóżka. Lee się obudził. Zacząłem nerwowo szukać mapy.
-Pod szafą. - podpowiedział Jordan ziewając. Zaglądnąłęm i pod "Narnię". Ująłem świstek i otworzyłem delikatnie pergamin. Przyłożyłem koniec różdżki do strony.
-Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego. - mruknęłam, a na mapie pojawił się plan Hogwartu. Ujrzałem ślad z napisem "Carmen Black". Obok niej stał ślad z podpisem "Scott Farro". To była biblioteka. Wybiegłem z wieży i skierowałem się ku Carmi. Biegłem dość szybko. Kilkoro uczniów nie było zadowolonych, ale zignorowałem to i wreszcie dopadłem odpowiedniego pomieszczenia. Otworzyłem wrota i ujrzałem wielką salę wypełnioną książkami. Spojrzałem na panią za biurkiem.
-Carmen jest w dziale ksiąg o Historii Magii. - wyjaśniła nim zdążyłem spytać. Ukłoniłem się lekko i poszedłem w tamtą stronę. Niestety nie znalazłem ich tam. Usłyszałem szept z działu ksiąg zakazanych. Podszedłem bliżej.
-"...nikt nie wie co się stało z domniemanym dzieckiem Meropy Gaunt. Według niektórych i, jak do tej pory, nie sprawdzonych źródeł Orion Black, czyli syn Walburgii, ojciec Syriusza, Bachusa, Romulusa, Regulusa, Rudolfa i Carmelity, pomagał ukrywać się Meropie oraz jej malutkiej córeczce." A widzisz ?! Siostra Voldemorta zabiła Rudolfa. Ona chodziła do Hogwartu. Skarbie, ja ją znałam. To była Nina Main. Znaczy się Riddle. To ona zaavadowała mojego brata. - szeptała zawzięcie Carmen.
-Kochanie czy ty siebie słyszysz ? Jak Ślizgonka mająca zaledwie 15 lat mogłaby zabić bez skrupułów ? - odparł Scott. Wydaje mi się, iż powinienem wkroczyć.
Carmi spojrzała na mnie i szybko zamknęła wielką księgę.
-Mam list ! - mruknąłem i podałem jej pomięty pergamin. Ona zaczęła czytać i otworzyła usta. Jej oczy wyrażały ból.
-Ojciec poświęcił się za Rudolfa. - wyszeptała przejęta panna Black, po czym przytuliła mocno Farro. On jedną dłonią gładził ją po plecach, a w drugiej trzymał list. Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Usiadłem na ziemi i zakryłem twarz dłońmi, po czym przetarłem kłykciami zmęczone i niewyspane oczy. Po chwili poczułem czyjeś ciało przylegające do mojego. Carm wtuliła głowę w ramię i pocałowała mnie delikatnie w szyję. Wyciągnąłem ramiona i przytuliłem ją mocno. Spojrzałem na Black'ównę. Scott pożegnał się z nami i odszedł z wielkim uśmiechem. Carmen wstała i oparła się o ścianę. Podszedłem do niej i pogłaskałem ją lekko po policzku. Coś jakby przeskoczyło i po chwili spadaliśmy w dół czarnym tunelem. Moja dłoń obejmowała brunetkę w talii. Upadliśmy z lekkim trzaskiem. Podłoga była twarda. Usiadłem i spojrzałem na dziewczynę.
-Żyjesz jeszcze ?! -spytałem, a ona usiadła i rozejrzała się po pomieszczeniu. Ja również to uczyniłem. Na ścianach były figury gargulców, trolli, starych rycerzy w zbrojach pokrytych rdzą. Przez środek podłogi przechodził gigantyczny marmurowy wąż.
-Gdzie my jesteśmy ? - wyszeptała zlękniona. Wstałem i podałem dłoń pannie Black. Ona dźwignęła się na nogi i podeszła do ściany. Przejechała dłonią po wypukłościach w niej rzeźbionych. I co teraz ? Słyszeliśmy jak drzwi się zamykają, więc nie mamy wyjścia.
-Nie wiem i chyba nie chcę wiedzieć. - odpowiedziałem podchodząc do niej. Przypomniałem sobie, że w wewnętrznej kieszeni jej swetra mam czekoladowego batonika. Dotknąłem jej brzucha i wjechałem dłonią pod sweter. Ona spojrzała na mnie z delikatną rezerwą. Wyjąłem batona i podałem go Carmen. Ona uśmiechnęła się i użarła kawałek. - Smacznego. - mruknąłem z uśmiechem i zjadłem połowę.
-Delikatnością aż grzeszysz kotku. - powiedziała moja współtowarzyszka na co ja ukłoniłem się lekko i zaśmiałem z pełną gębą.
~Wyżarli batona. Teraz przejdźmy do mojego Farro. *perspektywa Scotta*~
Ruszyłem korytarzem. Jakaś dziewczyna uśmiechnęła się do mnie. Jestem, aż tak zajebisty ?! Mój Boże. No i strasznie skromny. Cholera. Ogarnij dupę. Wszedłem do Wielkiej Sali. Już prawie wszyscy tu byli. Usiadłem obok George'a.
-Gdzie Fred ? - spytała ruda kopia.
-W bibliotece z Carmi. - odpowiedziałem i zabrałem się za ulubioną potrawę Blacków. Faszerowali mnie tym przez całe wakacje, więc polubiłem tosty z Nutellą. Wstałem i usiadłem obok Tatii.
-Witaj. - powiedziała Puchonka i pocałowała mnie w policzek. Uśmiechnąłem się do niej delikatnie.
-Co tam ? - spytałem patrząc jej w brązowe oczy. Nie czekając na odpowiedź wziąłem ja za dłoń i pociągnąłem w stronę błoni.
-Farro gdzie ty mnie targasz - zaśmiała się wesoło Salvador. Wzruszyłem radośnie ramionami i odetchnąłem świeżym powietrzem. Stanąłem pod rozłożystym bukiem. Spojrzałem na Puchonkę.
-No bo wiesz... Może byśmy tak... Znaczy się... Miałbym malutką nadzieję... Choć na pewno się nie zgodzisz na to... Być może... Ty i ja... Znaczy się... - jąkałem się. Tatia delikatnie musnęła moje usta. Odpłaciłem jej tym samym. Po chwili ona się odsunęła. Jeszcze nigdy aż tak nie denerwowałem się przy dziewczynie. Nawet przy Carmen, gdy spotkałem ją po raz pierwszy. W sumie to fajna historia, ale znam ją tylko z opowieści. Moja mama, Scarlett wie o magii, bo sama kiedyś chodziła do Hogwartu. Ona i Syriusz wyszli ze mną i Carmi na spacer. Starsi zaczęli gadać, a ja wziąłem nieznaną mi dziewczynkę za dłoń i poszliśmy chyba do sąsiada, czyli ojca Erica. Mieliśmy wtedy po 3 góra 4 lata. Wleźliśmy na gruzy, które miał za domem. Chyba ją rzuciłem większym kawałkiem kamienia, bo i ona pierdolnęła mnie mocno. Nawet mimo tego, że była dziewczyną to nie płakała. Syriusz i moja mama nie byli zadowoleni, bo sąsiad się na nich wydarł za nasze zachowanie. Fakt. Zajebiste gówniarze z nas były.
-Te, przystojniak, wracaj na ziemię. - dotarł do mnie głos Tatii. Spojrzałem na nią z uśmiechem.
-Dobrze ślicznotko. - odpowiedziałem i objąłem ją ramieniem. Z zamku wyszedł Krum z Angeliną Johnson. Ale przecież ona jest z Jordanem. Przeprosiłem Tatię i podszedłem do Wiktora.
-Czego chcesz szlamo ? - spytał niezbyt uprzejmie.
-Tobie Angelino też wmówił, iż kocha cię ponad życie ? - spytałem olewając go całkowicie. Ona tylko pokiwała głową. - Machasz tymi swoimi "kocham cię", jak prostytutka torebką. - dopowiedziałem i odszedłem niepyszny.
~No i co z Fredem i Carmen ?! *perspektywa Blackówny*~
Usiadłam na podłodze, bo co ja mam niby innego robić ?! Siedzę tu już ze dwie godziny. Fred chodzi w tę i z powrotem, ale to nic nie daje. W pewnej chwili usłyszałam delikatny szczęk i do "komnaty" wleciał Barty.  Wstał i otrzepał się z niewidzialnego kurzu.
-O Carmi. - mruknął rumieniąc się. Na moje policzki również wkradła się zdradziecka czerwień.
-Czy ja o czymś nie wiem ? - spytał Fred. Spojrzałam mu w oczy.
-No bo ja... Jakoś tak niefortunnie wyszło i pocałowałem Carmen. - mruknął cichutko Crouch. Oczy Weasley'a powiększyły się dwa razy.
-J-Jak to ?! - wyszeptał, a ja spuściłam wzrok na trampki.
-Zagrały emocje, zaszumiała Ognista w głowie i wiesz. - dopowiedział w mojej obronie Junior. - To tylko i wyłącznie moja wina, więc proszę cię nie krzywdź Black za to co zrobiłem ja. - odparł już trochę śmielej.
-Czy to prawda ? - spytał roztrzęsiony rudzielec. Spojrzałam mu w oczy i pokiwałam głową. Do pomieszczenia wlazł ktoś, kto albo powinien już dawno nie żyć, albo być chociaż Zaavadowanym.
_________________________________________________________
No to tak. Przepraszam, że tak późno dodałam, ale nie miałam laptopa. Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Ten rozdział dedykuję wszystkim wam za 7 tysięcy wyświetleń.
Kocham was. :*