49. "Uczynię ten dzień jednym z najszczęśliwszych w moim życiu. "

Położyłam dłoń na ramieniu Freda i spojrzałam na zwierzaka za oknem.
-Dziękuję. - wyszeptałam patrząc Weasley'owi w oczy. Rudy cmoknął mnie w policzek i wsiadł na hipogryfa, a potem wlazłam ja. Przytuliłam mocno plecy chłopaka. - Leć. - zarządziłam z uśmiechem. Gryff poderwał się do lotu. Wiatr owiewał nasze głowy, ale nic nie trwa wiecznie. Po 20 minutach zlecieliśmy na ośnieżone pole.
-Podobał ci się? - spytał z wyszczerzem chłopak pomagając mi zejść ze zwierzaka.
-Jeszcze pytasz?! - odparłam uradowana i przytuliłam Freda mocno. - Było zajedwabiście. - dodałam mu szeptem na ucho. Jego twarz zbliżała się do mojej.
-Carmen! - zawołał ktoś za moimi plecami. Owy głos należał do Scotta. Odwróciłam się i złapałam Weasleya za dłoń.
-Słucham?! - spytałam dość uprzejmie jak na przerwanie prawie pocałunku i moją wcześniejszą niechęć do Farro.
-No dobra... Mój honor ucierpi, ale... Przepraszam. - wymruczał zielonooki pod nosem, a ja spojrzałam na niego podejrzliwie.
-Jaki jest haczyk lub po prostu ile? - burknęłam gładząc wolną ręką sweterek.
-Nie ma haczyka. Jesteś moją przyjaciółką i nie chcę mieć w tobie wroga, bo zabiłaś kilka osób... Może nie celowo... Już się zamykam... - mówił prawie bezgłośnie Scott. Spojrzałam na Freda, a ten kiwnął głową. Podeszłam do Scottiego i przytuliłam go mocno.
-Wybaczam, ale następnym razem dostaniesz Crucio, gdy nazwiesz mnie suką! - powiedziałam i odsunęłam się od niego. Ten przytaknął łepetyną i uśmiechnął się szeroko. - Jednak jest haczyk... No dobra. Freddie ja idę pomóc temu łamadze, a ty odprowadź zwierzaczka. - zwróciłam się do Weasleya.
-Spotkajmy się na kolacji. - zaproponował wzdychając ciężko rudy. Złapałam Scotta za dłoń i ruszyliśmy do zamku.
~Ni krzty weny na dalszy rozwój wypadków, więc przejdźmy do piątku wieczór. Carmen siedzi z Rose w swoim pokoju. Alicja, Katie i Angelina przygotowują się na jutrzejszy Bal~
-Angie pomóż. - krzyknęła rozpaczliwie Alicja, a gła Rosie wylądowała na moim ramieniu.
-Chodźmy stąd. - zaoponowałam, a Krukonka przytaknęła głową. Wyszłyśmy uśmiechnięte z dormitorium. Stanęłyśmy w pokoju wspólnym. Na fotelach rozwalili się bliźniacy.
-Jak tam przygotowania kochanie? - spytał Fred lustrując mnie od stóp do głowy chamskim wzrokiem z szelmowskim uśmiechem.
-Weasley. Jeśli jeszcze raz pomyślisz sobie o mnie i o jakiej kolwiek zbereźnej rzeczy z moim udziałem to pamiętaj, że bal jest jutro i nigdy nic nie wiadomo. - warknęłam urażona.
-Ojj skarbie. - jęknął rudy, a ja wzruszyłam ramionami.
-A ty skarbie w co się ubierasz? - spytał ten drugi.
-Jeszcze nie wiem w co ubierze się Oliver... - urwała, bo ten siedział z wytrzeszczonymi oczami.
-O-Oliver?! - wymruczał zdziwiony. - A co do tego ma Oliver?
-Idę z nim na Bal. - oświadczyła Martin z uśmiechem.
-C-Co?! - prawie pisnął George i wstał.
-Nie zaprosiłeś mnie! - stwierdziła Rosie zakładając ręce na piersiach. George stał na środku z rozdziawioną gębą.
-Je-Jesteśmy razem. Myślałem... - mruczał zawstydzony.
-To źle myślałeś. - odparła Rose. Freddie zaczął się śmiać, a ja usiadłam na jego kolanach.
-Prze... Przecież... To... Ejj. - dukał Georgie.
-Jakbyś chciał mnie zaprosić to byś się wysilił. - warknęła Rose urażona.
-Ale... - krzyknął George, gdy Rose zniknęła w drzwiach.
-Toś się popisał. - zaśmiał się Fred. Został za to uraczony wzrokiem niczym seryjnego mordercy.
-George. On ma rację. Czemuś jej nie zaprosił? - spytałam z delikatnym wyszczerzem. Bądź co bądź to dziwna sprawa.
-Nie wiem. - wyznał George ze spuszczoną głową. - Muszę iść się wyspać. - dodał jeszcze ciszej. Wstał niepyszny i ruszył na górę.
-Ma przejebane. - stwierdziłam kładąc głowę na jego ramieniu. - Jeśli Rosie się za coś obrazi to mimo wybaczenia zapamięta do końca życia. - dodałam z uśmiechem i zamknęłam oczy.
-Taa. Już nie mam brata. - zaśmiał się Fred, a ja przytuliłam go mocno i zasnęłam. Obudziło mnie lekkie sapanie. Otworzyłam oko i ujrzałam śpiącego rudzielca.
-Kochanie. - wyszeptałam mu cicho na ucho. Jego usta dotknęły mojego czoła i policzka. - Wstawaj skarbie. - zaśmiałam się, a ten otworzył oczy. - Dziś bal. - dodałam posępnie.
-Będę przy tobie. - wyszeptał Fred, a ja wstałam.
-Widzimy się na śniadaniu. - stwierdziłam i ruszyłam do swojego pokoju. Narzuciłam na siebie świeżą koszulkę i założyłam jeszcze raz nowy sweter. Rozczesałam długie włosy i upięłam je w wysokiego kucyka. Teraz tylko uśmiech na twarz i lezę na śniadanko. Wyszłam z pokoju i skierowałam się ku Wielkiej Sali. Nie było prawie nikogo. Rozejrzałam się i z niedowierzaniem pokręciłam głową.
~No to przejdźmy do "zranionego" rudzielca. *perspektywa George'a*~
Otworzyłem jedno oko. Jak mogłem być taki głupi i nie zaprosić jej na Bal ?! Nawet Fredowi pomagałem ściągnąć skądś tego hipogryfa, ale o sobie nie pomyślałem. Jestem cholernym idiotą. Wstałem i nałożyłem koszulkę z dużym tygrysem. Jedna z moich ulubionych, bo kupiona wraz z Rosie. W pokoju leżeli jeszcze Lee i Scott. W sumie o dziwo Farro. On zawsze budzi się wcześniej i chodzi z Carmen po Hogwarcie. Westchnąłem i wyciągnąłem pudełko fasolek. Uśmieżacze bólu. Wyszedłem z pokoju i zszedłem na dół. Na fotelu siedział mój bliźniak.
-Fred, George, macie odgnomić mi cały trawnik. - mruknąłem udając głos mamy.
-Jeszcze pięć minut. - wybełkotał Freddie przez sen. 
-Wstawaj kurwo zajebana. - warknąłem na niego, a ten spadł z fotela.
-Miło to tak braciszka nazywać ? - burknął pocierając głowę dłonią. Pokiwałem głową i usiadłem na fotelu.
-Co ja mam zrobić ? - spytałem i walnąłem głową o oparcie.
-Kwiaty, hipogryf, garnitur, czekoladki i uśmiech. - podpowiedział Freddie. Wzruszyłem ramionami i już gnałem po całym Hogwarcie by znaleźć te rzeczy.

*kilka godzin później*

Stanąłem przed lustrem. Spojrzałem na siebie. Czarne mokasyny współgrały z czarnymi spodniami i cudną marynarką, również czarną. Koszula była biała... Grunt to tradycja. Jeszcze krawacik... Osz cholera. Nie umiem wiązać krawatów. Wylazłem z pokoju. Na środku stał mój bliźniak ubrany podobnie tylko, z na nogach miał czarne trampki, a jego krawat był bordowy. ponadto koszula była jasnoczerwona. Obok niego stała Carmen w fioletowej sukience do połowy ud. Na nogach czarne szpilki. Poza tym czarna bransoletka na lewej ręce. Włosy zostawiła rozpuszczone. 

-Nie potrafię zawiązać tego dziadostwa. - pożaliłem się z granatowym krawatem w dłoni. Carmen z uśmiechem podeszła do mnie.

-I co wymyśliłeś ? - spytała zabierając mi krawat z dłoni. 

-Zobaczysz młoda. - odparłem, a ona ścisnęła moją szyję za mocno dając do zrozumienia, że nie życzy sobie jej tak nazywać. - Przepraszam. Zobaczysz Carmen. - poprawiłem się szybko i przeczesałem dłonią włosy. 

-Od razu lepiej. - odparła Black z uśmiechem. Przewróciłem teatralnie oczami, po czym dostałem palcem między żebra. - Nie wywracaj oczami na mnie. - warknęła. 

-Gdzie sie podziała dziewczyna, która boi się śmierci bliskich ? - spytałem retorycznie i tyknąłem ją w ramię. 

-Jesteś idiotą. - warknęła i wyszła z pokoju wspólnego. 

-C-co ja zrobiłem ? - spytałem skołowany.

-Nie mów o śmierci. - poradził mi bliźniak i wyszedł za Black. Przejechałem dłonią po twarzy i ruszyłem do Wielkiej Sali. Jak spotkam Olivera to chyba mu nos rozpłaszczę. Wlazłem tam i od razu ujrzałem stolik pod którym ukryte zostały dwie butelki Ognistej. Idę o zakład, że mój bliźniak i jego dziewczyna maczali w tym palce. Spojrzałem na schody i zobaczyłem ją... Szła za rękę z wysokim blondynem. Na sobie miała zieloną sukienkę z falami u dołu. Ona również miała czarne szpilki i ładnie upięte włosy. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Kuźna, czemu życie jest takie niesprawiedliwe ? Powinno być prosto wytyczone. Tu jestem ja, a tam ona... Ale bez Olivera. On przeszkadza. On wadzi. On burzy. On... Jego nie powinno być. Westchnąłem głęboko i oparłem się o ścianę. Jej wzrok spoczął na mnie, a potem szybko się odwrócił. Nie chciała na mnie patrzeć ? Aż tak wiele zła jej wyrządziłem ? To jest kompletnie bez sensu ! Już jutro to się skończy. Jutro pakujemy manatki i jedziemy do domu na święta. Hmm... Uczynię ten dzień jednym z najszczęśliwszych w moim życiu. Ruszyłem w stronę Rose. Kwiatek jest. Uśmiech i zniewalający wygląd również jest. Podszedłem do niej. 

-Wybaczysz mi ? - spytałem podając jej wiechcia. Ona spojrzała na mnie z wyższością i rozglądnęła się po sali. 

-Pod jednym warunkiem. - mruknęła, a ja spojrzałem na nią zdziwiony.

-Jakim ? - spytałem, a ona się uśmiechnęła delikatnie.

-Pocałuj mnie. - wyszeptała, a ja zacząłem się śmiać. Szybko pocałowałem ją na środku schodów. Ona przytuliła się do mnie. 

-Zatańczysz ? - spytałem z wyszczerzem na pół ryja, a ona przytaknęła. 

~Fragment specjalnie dedykowany. :3 Teraz przejdźmy do Black. *perspektywa Carmen*~

Oparłam się o stolik z Ognistą i rozglądnęłam za moim rudzielcem, którego jak na złość nigdzie nie było. Podszedł do mnie Blaise.

-Czego ? - burknęłam, gdy ten spojrzał na mnie z szelmowskim uśmiechem. 

-Nie bądź taka oschła. Chciałem cię przeprosić za moje zachowanie. - powiedział niewymuszonym i spokojnym tonem. Spojrzałam na niego zdziwiona. 

-Przepraszasz mnie ? - spytałam zaskoczona i dziugnęłam go w żebra. Skrzywił się. - Cholera, Blaise... Nie spodziewałabym się takiego czegoś po... Tobie. - dodałam, a ten zaczął się śmiać.

-Po mnie ? Jestem aż taki zły ? - spytał z wyszczerzem. 

-Wiesz... Mam z tobą nie zbyt miłe wspomnienia. - odparłam i wykrzywiłam twarz.

-Zmieńmy to. - wyszeptał mi na ucho i zatargał na środek parkietu. Jego dłonie wylądowały na moich biodrach. - Ruszaj się. - zaśmiał się kręcąc mną wokół. 

-Zabini, bo rzygnę. - odparłam z uśmiechem i ścisnęłam dłonie w pięści na jego garniturze naciągniętym na ramionach. 

-To będziesz prać. - zakomunikował śmiejąc się jeszcze donośniej. Chyba wjebaliśmy się w jakąś parę, ale jakoś mi to zwisało. Normalnie bym się przejmowała, ale teraz co mnie to obchodzi. Niech wstaną i się ogarną. Zabini wreszcie pozwolił mi na chwilę odpoczynku. Spojrzałam na salę. Muzyka ucichła, a wszystkie oczy były wlepione w nas. 

-Kuźna, toś nas wpakował. - warknęłam na Zabiniego, a ten zrobił obrażoną minę. 

-Moja wina... ZAWSZE moja wina. - odparł udając złość. - Ludzie. Musicie się tak gapić ? Nie macie lepszych zajęć do roboty ? - krzyknął na gapiów, a ci rozeszli się. 

-Dzięki. - wyszeptałam i pocałowałam go w policzek. Zabini zasalutował lekko i wtopił się w tłum. Spojrzałam na tańczące pary. Znowu ich zobaczyłam. Nie... Proszę was... To już kpina. Krum tańczył z Hermioną, a Ron stał za nimi zzieleniały ze złości. Podeszłam do niego. Mimo wszystko nie mogę znaleźć Freda.

-Cześć. - burknął Ron, a ja spojrzałam na niego zdziwiona.

-Przyszłam pogadać, a ty jak mnie traktujesz ? - spytałam i odwróciłam się. 

-Carmi... Przepraszam. - wyszeptał. - Ale to mnie przerasta. Odkąd pojawił się tu ten idiota nie mam dobrego kontaktu z Hermioną. - wyżalił się Ron. 

-Stary, mam to samo. Tylko mi tu chodzi tylko o Kruma... Cholerny debil. - odparłam, a Ron zaczął się śmiać. - To prawda. - zaperzyłam się.

-A czy ja mówię, że nie ? - spytał ze śmiechem. 

-Ludzie to idioci. - warknęłam i odeszłam. Ruszyłam powoli ku błoniom. Freda nadal nie mogę znaleźć. Może jest w lesie ?! Nie... Wątpię. Pod drzewem była jakaś ciemna postać. Widziałam tylko świecące oczy. Podeszłam bliżej i zobaczyłam go. Podbiegłam i podniosłam jego poharataną twarz. Z ran na policzkach sączyła się krew, noga była wpół rozcięta, a dłonie chyba cudem ocalały. Tylko rude włosy przybrały trochę czerwonej barwy. Spojrzałam na księżyc. - Pełnia. - mruknęłam pod nosem i szybko skojarzyłam fakty. Fred wilkołakiem ?! NIE ! Poharatany przez niego... Niewykluczone. 

-CARMEN. CARMEN. IMPREZA SIĘ SKOŃCZYŁA ! WYJDŹ DO CHOLERY SPOD TEGO STOŁU. - krzyczał jakiś głos. Otworzyłam oczy i ujrzałam Freda. Był cały. Szybko przylgnęłam do niego. 

-Ty żyjesz. - wykrzyknęłam chowając głowę w jego koszuli.

-Ile wypiłaś ? - spytał troskliwie Weasley. Spojrzałam mu w oczy i ujrzałam iście szaleńczy błysk.

_________________________________________________________

TAA  DAAM. Przepraszam za tak długi czas oczekiwania... Dziękuję za 10 i pół tysiąca wyświetleń. :3 Dedykuję ten rozdział Klaudii, która dzisiaj truła mi dupę, bym szybciej dodawała. :**